محمود گبرلو

بیایید با هم صحبت کنیم بین ما و شما فاصله افتاده است. حرف مشترک‌مان سینماست اما با هم حرف نمی‌زنیم. درد و دغدغه‌مان فرهنگ است، آن را درمان نمی‌کنیم. در جزیره‌های‌مان نشسته‌ایم و فکر می‌کنیم می‌شود با گله‌گذاری، دردها را درمان کرد. بیایید با هم صحبت کنیم. از شما می‌پرسیم: چرا به سینما نمی‌روید؟ فیلم‌ها و قصه‌هایشان چقدر شمارا می‌آزارد؟ در نزدیکی محل سکونت‌تان سالن سینمایی وجود ندارد؟ آیا اگر سینما رفتن برایتان کم‌ترهزینه داشت، ترجیح نمی‌دادید سالن سینما را به عنوان یک مکان امن تفریحی و فرهنگی برای خود و خانواده خود انتخاب کنید؟! به عنوان زبان مردم؛ از مسئولان می‌پرسیم؛ چرا حواشی و مجادلات بیهوده، شما را از مردمی تر کردن سینما غافل کرده است؟ این هنر– صنعت پیچیده متعلق به مخاطب است و وظیفه‌ دارد بر روح و فکر مردم تاثیر مثبت بگذارد. تا جامعه را پویا کند، دغدغه‌ها و ایده‌آل‌ها را یادآوری کند و حتی به وقتش، برای این جامعه آرمان بسازد. از گروه‌ها و تشکل‌هایی که دغدغه فرهنگی دارند می‌پرسیم؛ هدف‌های‌مان مشترک است اما چرا که در اجرا، برخی حرکت‌های شما به سمتی می‌رود که سینماگر و مخاطب را از سینما دلزده ‌کند؟ از خود می‌پرسیم؛ برای رونق سینما چه کرده‌ایم و چقدر زمان را به سود رقبا از دست داده‌ایم؟ بیایید با هم صحبت کنید. بیایید با هم صحبت کنیم. زبان مشترک همهما، «سینما»ست نه هیچ چیز دیگر.