نامهٔ مرضیه وفا‌مهر به معاونت سینمایی وقت ( سال ۱۳۸۶)

نامهٔ مرضیه وفا‌مهر به معاونت سینمایی وقت ( سال ۱۳۸۶) و نظرایشان راجع به چیستی و چگونگی روند هنر با درود خدمت جناب آقای جعفری جلوه معاونت سینمایی و سمعی بصری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی .هر لحظه میلیاردها میلیارد کوآرک در جنبش و تکاپوی خود که تجسم بخشیدن تصوری را دنبال میکنند شکست میخورند و شانس شکل گرفتن و ایجاد پدیده ای نوین را در این هستی بیکران به میلیاردها ذره ی دیگر هدیه میدهند .موجودی خواسته و ناخواسته به عرصه ی هستی گام میگذارد و روند تکاملی و رسیدن به بلوغ جبر تولد اوست .میلیونها پدیده مسیر زیست خود را به دلایل زیست محیطی و جبر روزگارنیمه کاره رها میکنند و نابود میشوند .امکان زندگی بزرگترین موهبت طبیعت است که اگر به مسیر تکاملی امکانات سوق داده نشود بی تردید ناسپاسی از حرکت جسورانه ی طبیعت و ضدیت با آن است .نشانه ی روند تکاملی و بلوغ چهبسا زمانی آشکار میشود که به دایره ی تأثیر و تأثر گام میگذاریم و راه بازنمایی تأثیر و تأثر تنها و تنها اثرست. شعری، قصه ای، گلی، ابری یا بارانی .همچنان که رودی، علفی و نسیمی راه رشد خویش را تنها و آزادانه پی میگیرند من نیز باور و انتخابم بر اندیشه و تجربه ی مستقل و آزادانه است، بر این اساس فیلمسازی را با سرمایه ی شخصی و فیلم کوتاه ” نبات” شروع کرده و تا کنون ادامه داده ام گام نخست با حضور در هفتمین جشنواره ی بین المللی فیلم کوتاهتهران ادامه یافت. در لیست جوایز، فیلم کوتاه”نبات” به دلیل تصویربرداری خلاق برنده ی جایزه ی ویژه ی کداک از طرف هیئت داوران برابر ۹۰ دقیقه نگاتیو ۳۵ میلیمتری از کمپانی شد. جایزه ربوده شد و هرگز به این فیلم نرسید و دیپلم جشنواره به فیلمبردار و اینجانب پس از دو ماه تحویل شد. مسئولان سینمای جوان علت دیرکرد را اشکال خطاطی در دیپلمها اعلام کردند .من بدون هرگونه تجربه ی شخصی از محیط فیلم تجربی پخش فیلم را به عهده ی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی گذاشتم. پس از مدتی متوجه شدم در دو جشنواره نام تهیه کننده بدون اطلاع من تعویض شده و مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی تهیه کننده اثر اعلام شده است نه جیب نه چندان گشاد من .بر اساس این تجربه های تلخ فیلمهای بعدی را دیگر در هیچ جشنواره ی دولتی شرکت ندادم.روشن است نبود جشنواره ها ومراکز خصوصی ِ تولید و پخش فیلم کوتاه، مستند و تجربی در ایرانهیچ شانسی برای نمایش تولیدات آزاد و غیر سفارشی باقی نمیگذارد و این اجحاف به سینمای مستقل و آزاد است .حضور در چند جشنواره ی خارجی غنیمتی برای ادامه ی مسیر شدنه کافی،چرا که خواست جدی من حضور در سرزمین خودم، ایران است .تابستان امسال به یک کارگاه سینمایی در کنار دو جشنواره ی مستقل به آمریکا دعوت شدم.فرصت را مغتنم دانستم که سرزمین و مردمانی دوردست را ببینم و بشناسم و در محیط سینمایی بیاموزم .اکنون بسیار از گردونه ی هستی سپاسگزارم که توانسته ام روی پای خود بایستم و فیلمهایی هر چندکوتاه بسازم و به آنها باور داشتهباشم .دو چندان سپاسگزارم که توانستهام در مجامع مستقل فرهنگی در جایگاه فیلمسازی از ایران حضور پیدا کرده و چهره ی فرهنگی سرزمینم را جایگزین چهره ی تبلیغاتی آن کنم .صد چندان سپاسگزارم که به سرزمینم ایران بازگشته ام تا به مشکوکین با قدرت تمام بگویمهنوز اگر شک و شبهه ای دارند، مشاور روان درمان توصیه میشود و بی شمار سپاسگزارم که دور از دنیای سیاست زندگی فرهنگی و مستقل را تاب آورده ام. اگرچه سخت اما دلپذیر .معترضم به توهین خودسرانه و غیر فرهنگی که در ورود به سرزمینم ایران با آن مواجه شدم و آن ضبط گذرنامه و اعلام ممنوعیت خروج بود و انتظار احضاریه ی دادگاه انقلاب و این ظلم مضاعفی است به فیلمسازی که خودخواسته هرگز از آن وزارت خانه امکان کار و رفاه نگرفته است .معترضم به آنانی که هیچ سفر و تلاش مستقلی را تاب نمیآورند آنهم در این روزها که سفر به دور دنیا شیوه ی دولت ایران است .معترضم به آنانی که با حذف چهره ی فرهنگی ایران صدمه ی جبران ناپذیری به هویت ملی و فرهنگی ایران میزنند .و تمام هستی معترض است به آنانی که سیاهچال تاریکی هستند بر راه زایش و تکامل اثری یااندیشه ای که جریان زندگی با تمام قدرت خواستار آنست و میلیاردها ذره ی شناخته و ناشناختهحامی این زایش بوده و هستند .خواستار رسیدگی به امور فیلمهای کوتاه و مستند هستم .خواستار فضای تنفس برای سینمای غیر سفارشی و مستقل هستم .خواستار حذف حرکتهای خودسرانه و سودجویانه در عرصه ی سینما هستم .خواستار برخورد فرهنگی با امورفرهنگی هستم بدرود مهر ماه یکهزار و سیصد و هشتادو شش خورشیدی