Face off

تغییر چهره فیلمی اکشن ساخته شده در سال ۱۹۹۷ و به کارگردانی جان وو است جان تراولتا، نیکلاس کیج، جون آلن، الکساندرو نیوولا، جینا گرشن، دامینیگ سوین و نیک کاساوتیس در این فیلم نقش آفرینی می کنند تغییر چهره اثری قابل در ژانر پلیسی و حادثه ای محسوب میشود. در تایم 138 دقیقه ای آن هیچ ثانیه اضافه ای نمیتوان یافت. درست از همان لحظه اول بیننده جذب داستان میشود و زمانی به خود می آید که 138 دقیقه گذشته است. افتتاحیه این فیلم یکی از طولانی ترین افتتاحیه های تاریخ سینماست و تقریبا هشت دقیقه به طول می انجامد. تیتراژ اول فیلم با همان فیلم برداری های اختصاصی جان وو بسیار جذاب از کار در آمده و با پایان افتتاحیه کامل که حدود 19 دقیقه به طول میانجامد, بیننده بهطور کامل با شخصیتها و اساس ماجرا آشنا میشود. هیجان حرف اول را در تمام لحظات فیلم میزند و جان وو توانسته ترکیبی بدیع از تصاویر و اصوات را در این فیلم طوری در کنار هم بچیند که الگوی فیلمهای بسیاری بعد از تغییر چهره شود تغییر چهره داستان یک پلیس و یک تبهکار است که دیگر ارتباطشان از حد پلیس بودن و تبهکار بودن گذشته و وارد یک خصومت شخصی و عمیق شده است. شان آرچر با بازی استثنائی جان تراولتا نماد پلیسی است که تمام زندگی اش دستگیری کاستر تروی تبهکار بزرگ با بازی فوق العاده نیکلاس کیج است. قابل توجه است که بدانید فروش این فیلم با توجه به هزینه های آن واقعا رقم قابل ملاحظه ای بوده است.شاید اگر این فیلم ساخته اسپیلبرگ و یا جیمز کامرون بود فروشی استثنائی میکرد, اما برای یک فیلم پلیسی که نه علمی تخیلی است و نه جلوه های ویژه عجیب و غریب دارد, فروش 247 میلیون دلاری یک موفقیت محض بود.این فیلم با هزینه 80 میلیون دلار ساخته شد که چیزی نزدیک به 43 میلیون دلار آن دستمزد بازیگران آن بود و تقریبا رقمی کهصرف فیلم شده است, حدود 37 میلیون دلار است.ایده های مختلفی که توسط جان وو در فیلم پیاده سازی میشود آنقدر جذاب است که حتی بدون خرج فوق العاده ای برای جلوه های ویژه،کاملا حرفه ای وعالی هستند. تغییر چهره توانسته به یک ابتکار دیگر نیز دست یابد و آن بازی کردن دو بازیگر اصلی فیلم در دو نقش کاملا مخالف هم است و برعکس آن... بدین ترتیب صحنه ای که شان و آرچر در آینه روبروی هم قرار گرفته اند, بسیار جالب از کار در آمده است, زیرا در واقع در آینه چهره طرف مخالف خود را میبینند و نه چهره اصلی خود را و این نیز از دستاوردهای هنری خلق شده در این فیلم است. با این که همه فیلم زیباست و جذاب,اما صحنه ابتدائی در باند فرودگاه, صحنه های درگیری پلیس با تبه کاران در باشگاه اختصاصی برادر زن کاستر تروی وهمچنین صحنه های فینال داستان عالی تر هستند. ولی بی شک باید گفت که کمتر کسی است که این فیلم را دیده باشد و در صحنه اختتامیه فیلم, در زمان بازگشت شان آرچر به خانه چشمان خود را پر اشک ندیده باشد. هنوز هم که برای چندمین بار این فیلم را میبینمهمان حسی را دارم که بار اول داشتم...